Pancernik długoogonowy jest dobrze znanym, pospolicie występującym przedstawicielem szczerbaków. Jego masa dochodzi do około 6 kg, natomiast długość ciała wynosi między 40-50 cm. Żyje w lasach, zaroślach i środowiskach otwartych na obszarze od Argentyny do południowych Stanów Zjednoczonych na północy.

Należy wiedzieć, że przez niektórych amerykańskich farmerów jest hodowany jako „rolnicza broń biologiczna” – peba wyjada szkodliwe owady na polach uprawnych. Pancernik długoogonowy ma charakterystyczne duże, ostre uszy i – jak wskazuje nazwa gatunkowa – długi ogon. Jego rogowo-kostny pancerz w środkowej części ciała jest podzielony na 8-12 poprzecznych, ruchomych pasm, zapewniających elastyczność tułowia. Spód ciała zwierzęcia pokrywa rzadka sierść. Jego dłonie są czteropalczaste, a stopy – pięciopalczaste. Wchodząc do wody, pancernik długoogonowy wypełnia powietrzem nie tylko płuca, ale również żołądek i jelita.

Dzięki temu bez trudu utrzymuje się na powierzchni. Peba ryje długie, mierzące do 7 metrów nory w brzegach rzek i potoków, zawsze w okolicach drzew i krzewów. Do każdej nory prowadzą 2-3 wejścia. W czasie upałów zwierzę opuszcza kryjówkę tylko wieczorem i w nocy. Kiedy jest chłodniej, wyruszana poszukiwanie pokarmu także w dzień. Żywi się owadami, ślimakami, gadami (w tym jadowitymi wężami), jajami ptaków i pisklętami oraz małymi ssakami. Zjada też padlinę, grzyby i korzenie sukulentów. Jego naturalnymi wrogami są pumy, wilki i kojoty.

Broniąc się przed drapieżnikami, zwierzę chowa nogi pod pancerz i płasko przywiera do ziemi. Ludzie polują na pancernika w celu zdobycia mięsa. W okolicach miast peby masowo giną pod kołami samochodów.